Roast

December 2017

Giel, Gordon en de rest.

Met af en toe schaamrood op de kaken heb ik  (gedeelten van) de Roast van Giel Beelen gezien. En daar heb ik 2 redenen voor. En dan bedoel ik voor het schaamrood.

Ten eerste waren sommigen gewoon niet goed. Het is hun vak ook niet om op een podium te staan en grappig te doen en wat blijkt: dan moet je dat ook vooral niet gaan doen. Zo weet een ervaren cabaretier óf wanneer er een lach komt óf hij gaat door en stopt pas als de lach er is.  Onervaren mensen wachten op de lach waarvan ze dachten dat hij zou komen…… Altijd pijnlijk.

Ten tweede houd ik niet van ‘leuk willen zijn ten koste van anderen’. Het getuigt in mijn ogen niet van kracht en respect. Je komt ze veel tegen. In je familie. Op het werk. In je clubje. Op facebook. Mensen die altijd grappen maken ten koste van een ander. Waarom ?

Nu zeg ik altijd: Je hoeft je niet te schamen voor het gedrag van een ander. Het is immers zijn / haar gedrag en dus verantwoordelijkheid. Er is maar 1 uitzondering. Dit geldt (tot op zekere hoogte) niet voor het gedrag van  jouw kinderen omdat je debet bent aan hun opvoeding. Dus op zich verbaasde ik mij ook over mijn plaatsvervangende schaamte. Iets om over na te denken.

Er zullen vast nog meer roasts komen, maar ik pleit ervoor juist wat liever naar elkaar te zijn. Wat oprechter en eerlijker. Alhoewel dit dan weer andersom geïnterpreteerd kan worden. Tegen sommige mensen kan je beter niet ongevraagd te oprecht zijn (zie mijn “Pertinent onjuist”).

En ik snap ook best dat daar tegenwoordig geen televisie programma van te maken is (vroeger had je “In de hoofdrol” met Mies Bouwman), maar dat hoeft ook niet.

Een klein gebaar, een vriendelijk woord, een glimlach… In de auto, op de fiets, in de winkel, op je werk. Hoe mooi is dat.